Teknolojiyle aram ‘Konyalı’ kadar absürt derecede iyi olmasa da çocukluğumdan beri bilgisayarlarla haşır neşir olmuşumdur. Ailemin ve yakın çevremin elektronik cihazlarıyla ilgili bir sorunu olursa önce benden yardım isterler. En yeni cihazları ve teknoloji dünyasındaki gelişmeleri yakından takip ederim. Konyalı’nın da benim gibi hislerini, düşüncelerini içinde tutma huyu var. Ben eskiye nazaran daha rahatım şimdi ama Konyalı ne olur bilemiyorum.

Bitcoin tarzı kripto paralar ve dijital dünyada yaşanan NFT tarzı yenilikleri takip etmeme rağmen, konuyu Konyalı kadar iyi anlayabilmeyi isterdim. Ne kadar kafa yorsam da anlayamıyorum durumu bir türlü. (Gülüyor)

Bu karakterin sana öğrettiği veya anlamlandırdığı bir şey oldu mu?

‘Konyalı’nın gençliğinde yaptığı büyük hatalar, ailesiyle arasının açılmasına ve kimsesiz kalmasına neden olmuş. Ta ki nezarethanede ‘Kartal’la tanışana kadar. Kartal evinin kapılarını açtıktan sonra hayatı değişmiş ‘Konyalı’nın, ikinci bir ailesi olmuş. Ama kendi ailesinin özlemini ve pişmanlığını hala hayatının merkezinde hissettiği için tüm sevimli, sakin görüntüsüne rağmen mutsuz. Bu denli yalnız bir karakteri oynamak, ailenin önemini pekiştirdi, şükür duygusu geliştirdi bende…Ne kadar aile içinde tartışma olsa da, birbirimizi üzsek de fark etmez, aile bağlarını güçlü tutmak önemlidir.

Bildim bileli, bebekliğimden beri oyunculuğa ilgim vardı. Küçükken televizyonun önüne geçip çıkan reklamları taklit ederdim, filmlerden sahneler oynardım. İlk oyunculuk deneyimimi ise ilkokul 5. sınıfta yaşamıştım. Charles Dickens’ın Büyük Umutlar kitabını oyun haline çevirip sene sonunda oynamıştık. O yaşta oyunculuğun yaşattığı hissi hala net hatırlıyorum, gönlümde yer etmişti. İki sene sonra annemin desteğiyle Londra’ya Arts Educational Schools London’da audition’a girdim ve kazandım. O andan sonra konservatuvar oyuncuk eğitimim resmen başlamış oldu.

Müziğin oyunculukla büyük ilgisi olduğunu düşünürüm. Oynadığım karakterleri daha iyi tanıyabilmek ve onların dünyasına girebilmek için onların dinlediğini düşündüğüm şarkılardan bir playlist oluştururum. Bu yöntem konservatuvarda öğrendiğim kişiselleştirme tekniklerinden biridir ve oynadığım karakterlerde çok yararını gördüm. ‘Konyalı’ için de özellikle 1990’ların grunge gruplarını çok dinledim, Nirvana, Pearl Jam ve Soundgarden gibi.

Boş zamanlarımda müzik yapmayı, piyano çalışmayı ve şarkı söylemeyi çok severim. Kendi yaptığım bestelerimi ‘Shan Ali’ adı altında çıkarıyorum, şarkılarımı tüm dijital platformlarda bulabilirsiniz. (Reklamı da yaptık) (gülüyor) Kulağa ilk duyuşta melodik gelmeyen seslerden beste yapmayı da çok eğlenceli buluyorum; çay karıştırma sesi, bir kokoreççinin bıçağıyla eti kesme sesi gibi. Diziden dolayı pek vaktim olmadı ama bu yaptığım minik bestelere odamda klipler çekip Instagram hesabımda paylaşıyorum. Uzun yıllar Londra’da yaşadığım için Türkçe’m birazcık da olsa geriledi, o yüzden diksiyon egzersizleri de yapmayı ihmal etmiyorum. Bunların dışında zamanımı film ve dizi izleyerek, bilgisayar oyunu oynayarak, ailem ve arkadaşlarımla vakit geçirerek değerlendiriyorum.

Bugüne kadar yaptığın en büyük çılgınlığın ne?

Küçük yaşta konservatuvar sınavını kazanıp annemle birlikte 14 yaşında Londra’ya taşınmak. İlk dönemler adaptasyon açısından çok zor geçmişti; tamamen apayrı bir kültür, farklı insanlar, başka yemekler, yeni bir dil, bambaşka bir eğitim biçimi, anlayacağınız her şey farklıydı. Tabi zamanla annemin de desteğiyle alıştım hepsine, ama alışma dönemi epey bir zorlu geçmişti.